گاه نوشت ۴

اون اوایل که اینجا امده بودم وقتی با ادمهایی که مدت بیشتری بود اینجا بودن صحبت می کردم بهشون می گفتم که من دوست دارم برگردم ایران و اینکه مهم ترین دلیلش اینکه تمام دوستای خوبم ایران هستن و من اینجا کسی رو ندارم و از این حرفا و اون ادمها هم بسیار متعجب به من می گفتن : واقعا‌؟!!

و من هم خیلی محکم می گفتم : اره . خودم هم در عین حال به این فک می کردم که چرا اون ادمها تصمیم گرفتن اینجا زندگی کنن. جدا از دلایل اقتصادی و سیاسی و از جور چیز ها کم کم برام روشن تر شد این موضوع شاید اون ها هم یه روزی مثل من می گفتن که کلی دوست خوب دارن و خونه ِ ادم اونجاییِ که دوست داشتنی های ادم اونجاست اما با گذشت زمان احساس کردن جای خالیشون پیش دوستاشون پر شده انگار وقتی نباشی نیستی و نبودن یعنی پاک شدن  خب تو برای هر کدوم از دوستات فقط یه جای خالی هستی اما اونا برای تو کلی جای خالی هستن در نهایت تو می می مونی و یه عالمه جای خالی  !